Acının görünürlüğü...

Yaşam aynı anda acıyı ve mutluluğu pay eder insanlığa. Dünyanın herhangi bir yerinde herhangi bir insan için yaşamın yükünün ağırlaştığı demlerde bir başkası için çoşkun bir keyif alma hali yaşanıyor. Sıkıntılarımızın kaynağı bireysel olabileceği gibi toplumsal da olabilir. Eğer bir çaresizlik bizim için görünür olmuşsa tanık sıfatıyla hayat bizi o çaresizliğin bir parçası yapar ve gizli ızdırapların farkına varabilmek için bizlere ilham kaynağı olur. Bu aralar sanal ortamlarda sıkça rastladığımız küçük bir yavrunun sahile vuran cansız bedeni vicdan sahibi herkesin hem öfke hem de merhamet damarını kabarttı. Aslında dünyada mutlu bir azınlığın konforunun devamı için kurulan sistemin çarkları arasında masumlar can veriyor. Gözümüzün gördüğüne katlanmak zor geliyor bizlere sadece. Yüreğimizin o en insani noktasına dokunan ızdırabın yarattığı acı ile tepki veriyoruz. Halbuki bizim göremediğimiz nice körpe bedenler derin sularda can verdi ve vermeye devam edecek. Ölüme kulaç atacak kadar zorluk çeken göçmenlerin sadece cansız bedenlerine sempati duyuyoruz. İsmini bile bilmediğimiz o masum yavruyu sokakta görseydik aynı şefkat ve merhametle yaklaşır mıydık?! Sanırım sahici olmamızın temel koşulu yapılabilecek birşeyler olduğunda merhamet duyabilmek. Neden ve sonuçlarını ayrı bir yerde tutup sıkıntı içindeki insanların elinden tutmak kabaran iyilik damarımız ile hayata can verecek. Bu sebeple yaşamını iyiliğe adayan, başkalarının derdini kendine dert eden insanların varlığına şükrediyorum sayılarının artması duasıyla. Bu dünyadaki kısa hikayesini farkında olamadan insanlık için uzun dersler vererek nihayetlendiren bu küçük meleğin kıyıya vurmuş ıslak bedeniyle kuruyan kalplerimizi uyandırmasını diliyorum.